Մի աղջիկ է լինում ,որի անունը Սառա էր:Նա տառապում էր շատ հազվադեպ հիվանդությամբ եւ որը անբուժելի էր:Աղջկան բժիշկը ասում է ,որ նա կարող է մահանա ձմռանը ,հույս կլինի միայն այն ժամանակ երբ գարունը կգա եւ աղջիկը ողջ կմնա:Աղջկա հիվանդանալու ժամանակ աշուն էր:Աղջկա սենյակի դիմաց կար մի մեծ թխկենի,որի տերեւները ամբողջովին դեղնած էին:Աղջիկը հավատում էր այն բանին,որ ինքը կմահանա այն ժամանակ , երբ ծառի վերջին տերեւը կթափվի:Ամենօր արթնանալով աղջիկը նայում էր ծառին եւ մտածում թե արդեն տերեւները վերջանում են եւ իրեն շատ քիչ օրեր են մնացել ապրելու:Աղջկա ընկերը մի նկարիչեր,որի անունը Ալբերտ էր:Սառան պատմելով Ալբերտին իր դժբախտության մասին ,այն ծառի մասին,որին հավատում էր Սառան եւ թեթեւանում է: Ալբերտը հասկանալով Սառաին տխրում է եւ լաց լինում ասելով թե նա անպայման կբուժվի:Անցնում էին օրերը եւ գնալով ծառի տերեւները թափվում էին եւ մնում էին շատ քիչ տերեւնր:Մի օր արթնանալով Սառան նայում է պատուհանից եւ տեսնում ,որ ծառի վրա մնացել է մի տերեւ:Այդ օրը Սառան անց է կացնում պատուհանի դիմաց նայելով ծառի տերեւին:Անցնում են օրեր,բայց այդ տերեւը չի պոկվում:Ձմեռ է գալիս:Սառան ինչպես միշտ այդ օրնել նայում է պատուհանին եւ տեսնում նույն տերեւը, որը դեռ չեր պոկվում:Գարուն է գալիս:Սառան արդեն բուժվում է եւ ամբողջովին կազդուրված վազում բակ տենելու այն ծառի տերեւը որը փրկել էր նրա կյանքը:Ավելի մոտենալով ծառին Սառան տեսնում է պաստառից պատրաստված մի տերեւ , որը ամրացված եր ծառին մի քանի ամրացուցիչների (կնոպկաների) միջոցով,եւ այդ պհին հասկանում է թե այդ ամենը պատրաստել էր Ալբերտը ցանկանալով փրկել նրա կյանքը,բայց ամեն ինչ արդեն անցել էր Սառան բուժվել էր արդեն: